جاده برگشت به موستار: خارج از مسیر مورد ضرب و شتم در بوسنی و هرزگوین

از آنجا که مجبور شده ایم سفرهای خود را به دلیل بیماری همه گیر به تعویق بیندازیم ، معتقدم دوز هفتگی خواب دیدن می تواند داروی خوبی باشد. در اینجا یادآوری سرگرمی است که در انتهای دیگر این بحران در اروپا انتظار ما را می کشد.

به دنبال تغییر سرعت از ساحل توریستی دالماتین کرواسی ، من از دوبروونیک به سمت شرق موستار ، در بوسنی و هرزگوین حرکت می کنم. تقریباً همه افرادی که این سفر را انجام می دهند مسیر ساحلی زیبا را طی می کنند. اما با روحیه ماجراجویی ، در عوض جاده عقب را طی می کنم: ابتدا در داخل کشور ، سپس از قسمت صربستان هرزگوین به سمت شمال می روم.

سه گروه قومی اصلی بوسنی و هرزگوین – صرب ها ، کروات ها و بوسنیایی ها – از نژاد همان اجداد هستند و به زبان های نزدیک با هم صحبت می کنند. تمایز اصلی این است که آنها آیین های مختلفی را انجام می دهند: مسیحیت ارتدکس (صرب ها) ، کاتولیک روم (کروات ها) و اسلام (بوسنیایی). در بیشتر موارد ، هیچ راهی وجود ندارد که یک بازدید کننده معمولی بتواند دین یا وفاداری مردم را فقط با نگاه کردن به آنها تعیین کند. با مطالعه جمعیت شناسی پیچیده یوگسلاوی سابق ، احترام کینه توزی برای دیکتاتور دوران کمونیست تیتو به دست می آورم – فردی که توانست این “اتحاد اسلاوهای جنوبی” را به طور مسالمت آمیز برگزار کند.

بوسنی و هرزگوین یک کشور است که از نظر تاریخی به دو منطقه تقسیم شده است: بوسنی و هرزگوین. اما توافقنامه صلح دیتون در سال 1995 کشور را بر اساس خطوط فرقه ای اداره کرد و به نوعی خودمختاری را به منطقه ای که صرب های ارتدوکس در آن تسلط دارند ، داد. این “جمهوری سرپسکا” هسته بوسنی را از سه طرف حلقه می زند. هنگامی که از رانندگان راهنمایی رانندگی خواسته شد ، کروات ها – که به دلیل تنش های مداوم با صرب ها ، از این قلمرو جلوگیری می کنند – اصرار دارند راهی که می خواهم از طریق کشورشان طی کنم حتی وجود ندارد. از جاده اصلی ساحلی کرواسی درست در جنوب دوبروونیک ، علائم راهنمایی من را به یک شهر کوچک مرزی کرواسی می فرستد – اما شهر بزرگ تربینی صربستان را فراتر از آن نادیده بگیرید.

و با این حال ، ترابینجه بیش از آنچه وجود دارد … شلوغ و مرفه است. وقتی وارد شهر می شوم ، پلیس با علائم توقف پارو پینگ پنگ مرا می کشاند. یاد می گیرم که شما باید در تمام ساعت ها با چراغهای جلو رانندگی کنید. روال “گردشگر لال” من مرا از قلاب دور می کند. با پارک کردن اتومبیل ، به یک بازار بیرونی می روم تا از یک دستگاه خودپرداز برای خرید مقداری پول پول بگیرم.

پول بوسنی و هرزگوین “علامت قابل تبدیل” نامیده می شود. برخی از لوایح دارای حروف سیریلیک و شخصیت های تاریخی صربستان است ، در حالی که برخی دیگر از الفبای انگلیسی استفاده می کنند و مسلمانان یا کروات ها را نشان می دهد. مانند هر چیز دیگری در بوسنی و هرزگوین ، واحد پول یک عمل متعادل کننده دقیق است.

بعداً ، پس از دو ساعت رانندگی در جاده های خلوت و از طریق منظره ای ناهموار ، به چهارراه متقابل روستای Nevesinje می رسم. شهرهای این منطقه همه “ردیف کافه” دارند و نئوزینجه نیز از این قاعده مستثنی نیست. وقت ناهار است ، اما وقتی در شهر قدم می زنم ، روحی را نمی بینم که غذا در بشقاب آنها بخورد – فقط نوشیدنی. ظاهراً ، افراد محلی در خانه از نظر اقتصادی غذا می خورند ، سپس از یک قهوه یا نوشیدنی مقرون به صرفه در یک کافه لذت می برند.

کمی مواد غذایی بهم ریخته راه حل من برای یک وعده غذایی سریع است. پیرمرد پشت پیشخوان از ساختن من برای من ساندویچ خوشحال به نظر می رسد. سلامی که به نظر می رسد اسپم است ، تنها گزینه است. من ساندویچ خود را به یک کافه مجاور می برم و معادل یک چهارم آمریکا را برای یک فنجان قهوه ترکی (یا “بوسنیایی”) قوی ، با گل بسیار کافئین دار در پایین ، پرداخت می کنم. سپس من صحنه خیابان را می نوازم ، می نوشم ، و تماشا می کنم. مثل دیدن یک نمایشنامه است.

مردان بزرگ با ماشین های کوچک کوبنده رانندگی می کنند. بچه های دبیرستانی در اطراف ویترین مغازه عکاسی که به تازگی عکس های فارغ التحصیلی کلاس خود را پست کرده است ، ازدحام می کنند. دختران و پسران معاشقه ای که در این کشش دریایی حضور دارند ، ثابت می کنند که شما برای داشتن سبک به پول نیازی ندارید. از طریق ویترین مغازه ، زن و شوهر جوانی را می بینم که یک حلقه نامزدی ساده را انتخاب می کنند. یک لحظه فکر می کنم Nevesinje با شهر من بسیار متفاوت است … اما لحظه دیگر ، به نظر می رسد همان است.

با تماشای ساختمان ویران شده و بسیار عجیب و غریب آن طرف خیابان ، متوجه طاقهای خشت و برجسته و اسلامی آن می شوم که زمانی مسجد بوده است. حیاط پشتی آن سرزمین مادری از بتون و شیشه بمب گذاری شده برای هیچ کس نیست ، جایی که هنوز یک سنگ قبر با سر بالا از عمامه هنوز قادر به ایستادن است. جایگاه نماز در داخل ، جایی که دیگر هیچ کس نماز نمی خواند ، رو به شرق است … به یک رستوران خالی دیگر.

پس از یک ساعت رانندگی از جاده کوهستانی پیچ و تاب خورده ، جمهوری سوپراپسکا را ترک کرده و به شهر موستار می رسم. با کشیدن به داخل شهر ، من خسته شده ام و در عین حال از تجربه ای که با رفتن به جاده ای که کمتر طی آن سفر کرده ام ، به وجد آمده ام.

این مقاله از کتاب جدید ریک اقتباس شده است ، به عشق اروپا.