کافه چیت چت ، کیک شکلاتی و اپرای وین

توسط ریک استیوز ، 11 ژانویه 2020

از آنجا که ما مجبور بوده ایم سفرهای خود را به دلیل بیماری همه گیر به تعویق بیندازیم ، من معتقدم که دوز هفتگی خواب دیدن می تواند داروی خوبی باشد. در اینجا یادآوری سرگرمی است که در انتهای دیگر این بحران در اروپا انتظار ما را می کشد.

از معروف ترین کیک شکلاتی اروپا – Sacher torte – در کافه ساکر ، روبروی بهترین خانه اپرای اروپا ، احساس کمبود لباس سفر می کنم. خوشبختانه یک مهمانی قهوه از خانم های مسن ، که کاملاً با آینه های دودی و لوسترها متناسب هستند ، باعث می شود در میز آنها احساس خوشایندی کنم. آنها از هیجان مربوط به اپرایی که می خواهند ببینند سر و صدا می کنند – صحبت از آهنگسازان وین که مدتهاست مرده اند ، گویی هنوز همسایه هستند و حتی گاهی اوقات به چند قسمت آریا تبدیل می شوند.

لونی ، رئیس ظریف موهای سفید ، به سوالات من درباره اتریش پاسخ می دهد. او می گوید: “یک وینی واقعی اتریشی نیست ، بلکه یک کوکتل است.” “ما ترکیبی از امپراتوری قدیمی هابسبورگ هستیم. پدربزرگ و مادربزرگ من مجارستانی هستند.” او با اشاره به هر یک از دوستانش می افزاید: “و گوشا لهستانی است ، گابی رومانیایی است و من حتی نمی دانم که دوستان او چیست.”

می گویم: “این دیگ ذوب است.”

آنها پاسخ می دهند ، “بله ، مانند آمریکا”.

به مدت 600 سال ، وین رئیس امپراتوری بزرگ سابق هابسبورگ بود. در سال 1900 ، نزدیک به دو میلیون نفر از ساکنان وین این شهر را به ششمین شهر بزرگ جهان تبدیل کردند (بعد از لندن ، نیویورک ، پاریس ، برلین و شیکاگو). سپس اتریش جنگ جهانی اول – و دارایی های دور از آن – را آغاز و از دست داد. وین امروز یک “سر بدون بدن” است ، یک پایتخت زیبا که بر اتریش کوچک حاکم است. مادر وینی به طور متوسط ​​دارای یک فرزند است و جمعیت به 1.8 میلیون نفر کاهش یافته است.

من از لونی در مورد میزان پایین تولد اتریش می پرسم.

او می گوید: “سگها فرزند ارجح هستند” ، و این باعث ایجاد خنده از مروارید مروارید خنده دوستانش شد.

اشتراک قهوه و کیک با اشراف وین که زندگی می کنند انگار وین پاریس شرقی است و گویی کالری حساب نمی شود ، روح وین را می بینم. وین ممکن است نفوذ سیاسی خود را از دست داده باشد ، اما از نظر فرهنگی و تاریخی ، این شهر فروید ، برامس ، غرق در اشتراوس ، فرزندان زیاد امپراتریس ماریا ترزا ، و یک سلسله امپراطورهای مقدس روم در همان پاریس ، لندن و روم باقی مانده اند.

تا قرن 12 ، وین برای موسیقی دانان ، سکولار و مقدس مکه بود. امپراطورهای هابسبورگ قرن 17 و 18 نه تنها طرفداران سخاوتمندانه موسیقی بودند بلکه خود نوازندگان زیبایی نیز بودند (ماریا ترزا یک کنترباس متوسط ​​بازی می کرد). آهنگسازانی مانند هایدن ، موتزارت ، بتهوون ، شوبرت ، برامس و مالر به این محیط موسیقی دوستانه گرایش پیدا کردند. آنها به یکدیگر تعلیم می دادند ، دور هم جمع می شدند و زمان زیادی را در کاخ های هابسبورگ می گذراندند. بتهوون شخصیتی مشهور بود ، در پارک های جنگلی وین – که در اندیشه موسیقی گم شده بود – قدم می زد.

پس از شکست ناپلئون در سال 1815 ، کنگره وین اروپا قرن 19 را شکل داد. وین از شکلک های زیبا و پر از ویولن خود ، که شکل عاشقانه ما از شهر را شکل می داد ، لذت برد: شراب خوب ، کافه ها ، والس ها و این کیک های شکلاتی عالی. والس خشمگین بود و “پادشاه والس” یوهان اشتراوس و برادرانش 300 سالن رقص وین را در حال چرخش نگه داشتند. این سنت موسیقی موسسات معتبر وین را ایجاد کرد که امروزه گردشگران از آن لذت می برند: اپرا ، گروه کر پسران ، و سالن ها و کلیساهای بزرگ باروک ، همه مشغول کنسرت های کلاسیک.

وقتی اسکناس را تقسیم می کنیم و آخرین قهوه خود را تخلیه می کنیم ، زنان در انتظار بلیط اپرا را از کیف پول خود خارج می کنند. “کجا نشسته ای؟” لونی می پرسد.

می گویم: “در واقع ، من ایستاده ام.” “من دارم یک اتاق ایستاده، بلیط فقط برای اتاق ایستاده است. “(اپرای وین اطمینان حاصل می کند که دانشجویان و علاقه مندان به موسیقی با بودجه محدود می توانند اجراها را با قیمت ارزان مشاهده کنند – اگر آنها از صعود به بالای تئاتر و ایستادن بدشان نمی آید.)

زنان با مهربانی به من نگاه می کنند ، شاید این سوال را دارند که آیا باید هزینه کیک و قهوه من را پرداخت می کردند؟

“آ اتاق ایستاده فقط 4 یورو است. بنابراین من پول بیشتری برای Sacher torte باقی مانده ام ، “من با لبخند به آنها می گویم. آنچه نمی گویم این است که ، برای من ، سه ساعت اپرا زیاد است. A اتاق ایستاده گزینه ارزان و آسان ترک زود هنگام را برای من فراهم می کند.

از کافه خارج می شویم ، وقتی از خیابان عبور می کنیم با هم اپرا صحبت می کنیم. اپرای معتبر وین توسط ارکستر معروف فیلارمونیک وین در گودال پشتیبانی نمی شود ، بلکه توسط تیم مزرعه آن پشتیبانی می شود: سیم های دوم. هنوز هم ، لونی به من یادآوری می کند ، “این یکی از برترین خانه های اپرای جهان است.” حتی با 300 اجرا در سال ، صندلی های گران قیمت به طور معمول فروخته می شوند – بیشتر به محلی های لباس پوش ، ساچر که لباس عذاب خواری دارند. با خداحافظی از دوستان جدیدم ، به سمت پنجره بلیط اتاق ایستاده می روم. مانند دوستان قدیمی که با این مشکلات روبرو می شوند ، آنها از طریق ورودی طبقه بزرگ و عصر دیگری از فرهنگ والای وین والس می کنند.

این مقاله از کتاب جدید ریک اقتباس شده است ، به عشق اروپا.