رکاب زدن از طریق آمستردام | مشاور سفر لوکس

توسط ریک استیوز ، 4 ژانویه 2021

از آنجا که مجبور شده ایم سفرهای خود را به دلیل بیماری همه گیر به تعویق بیندازیم ، من معتقدم که دوز هفتگی خواب دیدن می تواند داروی خوبی باشد. در اینجا یادآوری سرگرمی است که در انتهای دیگر این بحران در اروپا در انتظار ماست.

گشت و گذار چیزی فراتر از دیدن است. برای به دست آوردن تجربه کامل یک مکان ، باید آن را حس کنید ، بشنوید ، بچشید و بو کنید. در این بازدید از آمستردام ، من نکته ای را برای تمرکز بر سفرهای نفسانی مطرح کردم. شهری است که برای درگیر کردن همه حواس ساخته شده است.

من همیشه اینجا دوچرخه اجاره می کنم. من می خواهم آجرها و روسازی زیر دو چرخ را احساس کنم. کمبود تپه و زیرساخت کلاس دوچرخه سواری درجه یک باعث می شود دوچرخه سواری در اینجا نسیم باشد. منشی مغازه اجاره ای باید خسته شود و توضیح دهد که چرا آنها در این زمین صاف دوچرخه کوهستان حمل نمی کنند. وقتی از او می پرسم ، او پاسخ می دهد – به صراحت کلاسیک هلندی – “دوچرخه های کوهستانی در هلند اصلاً منطقی نیست. وقتی یک سگ یک زباله را برمی دارد ، ما کوه جدیدی داریم. شما دور آن رکاب بزنید … تمام نمی شود. مشکلی نیست.”

من در امتداد سنگفرش های مرطوب و براق سوار می شوم ، تجربه آمستردام من که با دسته فرمان دوچرخه سیاه من ساخته شده است. با رد شدن از دوچرخه و زنگ خوردنم تا از کنار دیگران رد شوم. وقتی نوبت به زنگ دوچرخه می رسد ، هیچ مانعی در زبان وجود ندارد. برای ایمنی خودم ، کاش از محیط پیرامونی بیشتری برخوردار باشم ، زیرا اتومبیل ها ، تراموا ، دوچرخه سواران و عابران پیاده در سکوت از همه جهات شناور می شوند – صدای آنها در صدای سفید نسیم این شهر رویایی روی دو چرخ از بین می رود.

با رسیدن به منطقه چراغ قرمز ، متوقف شدم تا از یک ادرار قدیمی و گوشه خیابان استفاده کنم. این رنگ به رنگ سبز عمیق رنگ آمیزی شده و به گونه ای طراحی شده است که به طور همزمان از گردن به پایین و یک نمای برش خورده از آمستردام را به کاربر می دهد. بوی تند دود گلدان و ادرار شخص دیگری با بوی کانال کانال رقابت می کند. یکی از حقایق جدید آمستردام را یاد گرفتم که یاد گرفته ام: سالانه تعداد انگشت شماری از مردم در کانال ها غرق می شوند. هنگامی که بدن آنها بالاخره لایروبی می شود ، اغلب ، زیپ آنها پایین است. آنها بسیار مست بودند و به جای استفاده از دستگاه ادرار متمدن مانند من ، آنها از کانال استفاده کردند … اشتباه نهایی آنها. در آن سوی خط ، یک زن فراوان با یک کلیشه لباس زیر زنانه از پنجره ای که قاب قرمز آن را گرفته است ، مرا اغواگرانه نگاه می کند. با خودم فکر می کنم ، “این احتمالاً فراموش نشدنی ترین سفر به ادراری است که در زندگی ام داشته ام.”

در ادامه سواری من ، به من توجه می کند که قسمت عمده ای از آمستردام هنوز مانند سه یا چهار قرن پیش ، در دوران طلایی هلند ، زمانی که این ثروتمندترین شهر جهان بود ، به نظر می رسد.

من به یک میدان به نام Museumplein ادامه می دهم که در آن سه موزه بزرگ هنری آمستردام جمع شده است.

لحظه ای متوقف می شوم تا در میدان حرکت کنم. خطوط طولانی آفتابگردان Rijksmuseum و موزه ون گوگ مملو از استاد هلندی را آزار می دهد – که هر دو مشهور هستند. به دلیل شکل چشمگیر معماری مدرن آن ، به ندرت در موزه استدلیج منتظر می ماند که ملقب به “وان” است. درون آن موارد دلخواه قرن بیستم (دالی ، پیکاسو ، کاندینسکی) و هنر معاصر دیوانه وجود دارد. من طرفدار سبک انتزاعی نیستم ، اما کارهای هنری در Stedelijk واقعاً سرگرم کننده است (شاید واقعاً ، واقعاً اگر اهل ماری جوانا هستید – با لبخند در بسیاری از “کافی شاپ های” شهر فروخته می شود).

بزرگترین فضای سبز شهر ، Vondelpark ، فقط با یک پدال کوتاه فاصله دارد. من با تکه هایی از مکالمه هلندی روبرو می شوم – خانواده هایی با بچه ها ، زوج های عاشقانه ، سالخوردگان سالخورده و هیپی هایی که پتو و آبجو به اشتراک می گذارند.

در حال حاضر حس چشایی من برای کمی توجه آماده است. دیشب از یک جشن بزرگ لذت بردم میز برنج (به معنای واقعی کلمه “میز برنج”) ، یک غذای آیینی برای گردشگران در هلند. یک وعده غذایی اندونزیایی واقعی نیست ، این یک نوآوری هلندی است که برای برجسته کردن بهترین غذای مستعمره سابق خود طراحی شده است – به ویژه برای نشان دادن تمام ادویه هایی که از برخی جهات باعث ایجاد انگیزه در عصر استعمار شده اند. این شام شامل 20 ظرف و رنگین کمان ادویه جات با برنج سفید است که روی بشقاب و کام شما مخلوط و مخلوط می شود. با تجربه این تجربه خوشمزه ، مشخص است که چرا هلندی ها اندونزی را “جزایر ادویه” می نامند.

این مقاله از کتاب جدید ریک اقتباس شده است ، به عشق اروپا.